به طور کلی اذیت و آزار هر فردی گناه و جرم است و اگر آن فرد مومن باشد گناه آن بیشتر و سنگین تر است . البته میزان و درجه این جرم و نوع مجازات و کیفر آن بستگی به شدت و ضعف اذیت و آزار و ناراحتی و تالم و دلشکستگی فردی که مورد آزار قرار گرفته دارد . این اذیت و آزار حق الناس محسوب می گردد و اگر آن فرد نبخشد و حلال نکند فرد آزار دهنده مورد خشم و غضب الهی قرار می گیرد و عذاب و کیفر دنیوی و اخروی در انتظار او است . بنا بر این نوع ابزار و وسیله ای که با آن دیکران را آزار می دهیم در گناه و جرم بودن این عمل دخلی ندارد و با هر ابزاری زمینه ناراحتی و اذیت کسی را فراهم آوریم گناه و معصیت محسوب می گردد .
ر. ک : گناهان کبیره ، شهید دستغیب
ر. ک : گناهان کبیره ، شهید دستغیب
نظرات
*** شکستن دل
عنوان "شکستن دل دیگران" عنوانی کلی است که می تواند بر اثر اتفاقات مختلفی به وجود آید؛ و به همین دلیل نباید به دنبال حکمی کلی در مورد آن، چه در قرآن و چه در روایات بود. به عنوان نمونه، اگر فردی به دلیل نصیحتی مشفقانه به او که در راستای امر به معروف و نهی از منکر انجام شده است، دل شکسته شود، نمی توان دل شکستگی او را نشانی از نامناسب بودن رفتار آمر به معروف و ناهی از منکر دانست، اما در طرف مقابل، موارد بسیاری وجود دارند که به ناحق، باعث دل شکستگی دیگران می شوند.
شکستن دل انسان مومن که به تعبیر روایات، احترام او از کعبه بیشتر است، دارای آثار وضعی و جانبی فراوانی است و دلی که شکست به سادگی التیام نمی یابد و جبران آن دشوار است، پس در مرحله اول باید انسان مراقب باشد دل کسی را نشکند و قلبی را جریحه دار نسازد و اگر خدای ناخواسته این اتفاق افتاد باید به سرعت جبران و تلافی کند و دل شکسته را التیام بخشد و آن را به دست آورد و تنها استغفار و آمرزش کافی نیست مگر این که آن فرد از انسان دور باشد و انسان قدرت جبران نداشته باشد که در این صورت علاوه بر استغفار و طلب آمرزش از درگاه الهی باید در حق آن فرد دعای خیر کرد و خیر دنیا و آخرت او را از خداوند درخواست نمود و با این کار انشاءالله قلب او در باطن از شما راضی و خشنود می گردد.
در حدیث آمده است که خداوند می فرماید: «انا عند المنکسره قلوبهم؛ من همدم قلب های شکسته هستم» یعنی انسان دل شکسته در پیشگاه خداوند دارای جایگاه ویژه ای است و مورد توجه خداوند می باشد و دعا و نفرین انسان دل شکسته خیلی زود اثر می بخشد.
امام زین العابدین(علیه السلام) در حدیث شریفی می فرماید: پدرم در لحظات آخر عمر عزیزش، در آن شرایط سخت روز عاشورا در حالی که خون در رگ هایش می غلطید مرا در آغوش گرفت و به من فرمود تو را به آن چه پدرم نزدیک شهادتش به من فرمود وصیت می کنم و آن این که: «یا بنی! ایاک و ظلم من لا تجد علیک ناصرا الا الله؛ پسر عزیزم! از ظلم و ستم به کسی که یار و یاوری جز خدا ندارد بپرهیز.» (منتهی الامال، ج ۱، ص ۷۱۳، انتشارات هجرت)