آیا درست است که می‌گویند اگر با کسى قهر باشیم نماز ما مورد قبول خدا نیست؟ اگر دوستى با وى موجب سلب آسایش ما شود. در چنین مواقعی چه باید کرد؟

نخست باید دانست؛ در هر صورت باید نماز و اعمال واجب را انجام داد، اما اگر این نماز و اعمال واجب همراه با رعایت اخلاق پسندیده باشد، از ثواب و درجه بالاتر برخوردار خواهد بود و مورد رضایت و قبول می‌باشد، اما اگر با اخلاق نکوهیده همراه بود، تنها به وظیفه عمل شده و از این جهت مجازات نخواهد داشت. اما از درجه و مرتبه رضایت خدا محروم خواهد بود. بنا بر روایات فراوان یکى از رفتارهایی که در اسلام به شدت نکوهش شده، قهر کردن با نزدیکان و برادران و خواهران دینى بر سر امور دنیا است؛ چنانچه پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) مى فرماید: «هر دو مسلمانى که از یکدیگر قهر کنند و سه روز بر آن حال بمانند و با هم آشتى نکنند از اسلام بیرون روند[ البته منظور از خروج از اسلام این نیست که کافر و مرتد گردند و احکام ارتداد بر آنها اجرا گردد بلکه مراد این است که از مسلمانى کامل عملى خارج شده اند و اسلامشان ناقص گشته است. ] و میان آنها پیوند و دوستى دینى نخواهد بود؛ پس هر کدام که به [اصلاح رابطه و] سخن گفتن پیشى گیرد او در روز حساب زودتر به بهشت مى رود»[ کافى، ج 2، ص 345؛ وسائل الشیعه، ج 8، ص 585.].جدایى برادران ایمانى موجب خشم خداوند و شادى شیاطین است. بنابراین لازم است پیروان سیره اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) در این امور بیندیشند و اجازه ندهند دوستى و الفت با برادران به کینه و قهر کردن و جدایى بیانجامد و چنان چه گاهى کدورت و رنجش و قهرى پیش آمد، خود را بر آن دارند که در رفع آن بکوشند و بر یکدیگر پیشى گیرند.
در روایتی از رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) در وصایای آن حضرت به اباذر آمده است خداوند در هر روز دوشنبه و پنجشنبه پرونده اعمال مؤمنین را مورد نظر و لطف قرار می‌دهد مگر پرونده آن دو نفری که با هم کدورتی و قهری دارند و به مأمورانش (یعنی ملائکه) دستور می‌دهد پرونده آنها را کنار بگذارند تا وقتی با یکدیگر آشتی نمایند».[ «عَنْ رَسُولِ اللَّهِ(صلی الله علیه و آله و سلم) قَالَ تُعْرَضُ أَعْمَالُ النَّاسِ فِی کُلِّ جُمْعَةٍ مَرَّتَیْنِ- یَوْمَ الْإِثْنَیْنِ وَ یَوْمَ الْخَمِیسِ- فَیُغْفَرُ لِکُلِّ عَبْدٍ مُؤْمِنٍ إِلَّا مَنْ کَانَتْ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ أَخِیهِ شَحْنَاءُ- فَیُقَالُ اتْرُکُوا هَذَیْنِ حَتَّى یَصْطَلِحَا»، بحار الأنوار، ج 71، ص 236.]
البته اگر انسان در ارتباط با فردی دچار گناه می‌شود و یا به نوعی محذورات شرعی وجود دارد می‌تواند با او معاشرت نداشته باشد بدون این‌که با او قهر و دشمنی داشته باشد. می‌شود با او در حد سلام و علیک و ادای حقوق واجب ارتباط داشت چنان‌چه با خیلی از همسایگان و یا همکاران خود رابطه دوستی و رفت وآمدی نداریم ضمن آن‌که با آنها قهر هم نیستیم و رابطه در حد سلام و احوال پرسی و دیگر حقوقی که دو مسلمان بر همدیگر دارند روابط برقرار است.